Koninklijk keramiek- Royal Boch

Het was zondag toen we deze keramiekfabriek hadden uitgezocht. Altijd een goede dag voor urbexen. Geen mensen op de werf zoals ze dat in belgië zeggen. Later bleek het tegendeel. Veel mensen zelfs, allemaal op zoek naar een uniek stukje Boch.

Toen we langs de grote bult puin van aardewerk reden hadden we wel zoiets van, hier moet meer van zijn binnen. Eerder hadden we op foto's de pallets wel gezien, maar dat er nog zoveel zou staan? Binnen gekomen zagen we allemaal mensen, verzamelaars, grote voorraden potten bijelkaar slepen. Ze keken ons met scheve ogen aan. De blikken zeiden: deze spullen heb ik verzameld en zijn nu van mij en blijven jullie af. De fabriek was half afgebroken. Grote puinvreters hadden zich om het complex heen verzameld. De gebouwen werden langzaam door ze opgegeten.

Wikipedia: Het bedrijf werd gesticht in 1841 door de familie Boch, afstammelingen van de familie Boch uit het Franse Audun-le-Tiche die daar in 1748 een keramiekbedrijf oprichtten dat later zou uitgroeien tot Villeroy & Boch.

Gedurende decennia ontfermde de familie Boch zich over de kwaliteit van de ontwerpen. Dankzij Anna Boch werden kunstenaars als Charles van der Stappen en Théo Van Rysselberghe betrokken bij de productie.

De familie onderhield contacten met verschillende kunstenaars. Zo was Eugène Boch een goede vriend van Vincent van Gogh.

Oude stukken in art deco, art nouveau en Jugendstil zijn zeer begeerd bij verzamelaars door hun fijne kwaliteit.

Onlangs verschenen er berichten in de pers omtrent de sluiting van de bekende hofleverancier. Er werd een overnemer gevonden.

Eerst altijd even oriënteren en kijken waar is het voor ons interessant. Rijen pallets met vazen en kopjes. Duizenden mallen. We liepen 5 uren rond. De verschillende onderdelen van het proces waren nog steeds aanwezig. De ovens, handwerkafdeling, mallenafdeling maar ook een proefruimte voor glazuur.

Na ongeveer 5 uren verlieten we de werf voor een rustig stukske Belgie. Richting Kortrijk.
Ga naar de reportage op de website>>

Cité du Dragon

Het kasteel Lindenbos, waar tot voor kort het Chinese restaurant Cité du Dragon was gevestigd, heeft een nieuwe eigenaar. Die kocht er meteen ook het villaatje erlangs bij.

Kasteel Lindenbos was eigendom van de Vietnamese Luc Tu Liem die er jarenlang het restaurant Cité du Dragon uitbaatte. Begin 2007 zette ze het te koop voor 3 miljoen euro. Voor dat bedrag kreeg de koper een negentiende-eeuws kasteel met tien slaapkamers in een domein van meer dan 2 hectare.

Zo stond het toch te lezen op de website van het immokantoor dat het kasteel verkocht. Maar Luc Tu Liem hield vol dat haar kasteel - en zeker haar restaurant - niét te koop stond. “Het is het villaatje ernaast dat wordt verkocht”, beweerde ze. Maar in april sloot Cité du Dragon opeens. ’Voor onbepaalde tijd’ liet de website van het restaurant weten.

Ondertussen ziet er niet naar uit dat Cité du Dragon ooit nog open gaat, want het hele terrein is verkocht. Inclusief het ’villaatje ernaast’. Het immokantoor wil niet kwijt wie de nieuwe eigenaar is. En Luc Tu Mien beweert nu dat het Lindenbos eigendom was van haar zus. “En die is op vakantie.”
Artikel in de Gazet van Antwerpen 01/08/2008

Na ons avontuur in Amon-Re vertrokken we naar deze chinees. Het was er erg slecht aan toe aan de binnenkant. Alles was vernield. Toch kom je in de puinhopen de mooiste details tegen. Veel Chinese muziek CD's en films met Bruce Lee.
Een gedeelte van het pand was inmiddels uitgebrand. De criminele jeugd heeft zich behoorlijk uitgeleefd. Reportage hier>>

Zeche am wasser XXL

Het was toch gaan regenen, een kwartier voor onze aankomst bij Zeche am wasser op zaterdag 12 februari.
De beschrijving die we hadden gekregen over de locatie hadden we zorgvuldig bestudeerd en liepen eigenlijk zonder problemen het mega terrein op van de kolenmijn.

De mijn was in 1927 in produktie genomen, maar in de eerste jaren overstroomde het een aantal keren totdat het in 1930 veilig was en de productie kon beginnen. In 1968 werd zelfs 300 miljoen ton geproduceerd. In juni 2008 werd de mijn definitief gesloten.

Toch wel vreemd geen geluiden te horen op een dergelijk locatie. Hoe dichter bij de mijn hoe zwarter wel de ruiten en ondergrond, extra zwart en smerig door de vallende regen. Onderaan het gebouw van de eerste schacht liepen we de trappen op. Het was er heel donker, vooral door het weer en besloten eerst richting kleedgebouw te gaan. Het eerste wat we tegen kwamen waren oplaadstations voor de accu's en vervolgden onze weg door de lange gangen richting kleedruimte. In Zeche H hadden we al eens kennis gemaakt met een dergelijk ruimte, dus we wisten wat we konden verwachten.

De mond valt je toch telkens weer open. Er is niemand in het gebouw, maar toch hoor je geluiden van de kettingen waar de mandjes aan hangen. Iedere mijnwerker had een dergelijk mandje om zijn kleren in op te bergen. Door een systeem van kettingen werden de mandjes met of zonder kleren naar boven gehesen en aan de zijkant van de hal werd de ketting vast gemaakt en voorzien van een slot. Na ongeveer een uur gingen we verder.

Wij liepen een grote hal met aan weerskanten loketten binnen, waar waarschijnlijk de lonen ooit werden uitgekeerd. Duizenden arbeiders hebben zich hier ooit in lange rijen opgesteld in afwachting van het wel verdiende loon. Omdat de mijn nog niet zo lang geleden was gesloten en geen vandalen het gebouw nog hadden betreden was alles nog in goede toestand. Ook de bewaking helpt natuurlijk bij het heel houden van een locatie, al hadden wij ze niet gezien.

Wij vervolgden onze weg naar de mijn zelf en kwamen uiteindelijk bij de eerste schacht uit. Een veelvoud aan sporen en wissels waar vroeger de kolen op werden getransporteerd in lories leiden ons naar de liften.

Jez..hqtyfge..us. we hoorden iemand aankomen en een aantal seconden later stonden we oog in oog met twee jonge mannen. Gelukkig in bezit van camera, herkenbare outfit van een urbexer. Earthview was vertegenwoordigd, want Patrick en zijn maatje Jasper stelden zich voor. Toch altijd leuk om iemand tegen te komen, met dezelfde hobby.
Websites van beiden: Patrick en Jasper
Na even bijkletsen en informatie doorgeven over de locatie vervolgden we onze weg.
Naar schacht 2 en ronddwalen door de aszwarte ruimtes van het mijngebouw.
Na 80 trappen beklommen te hebben hadden we het wel gezien en besloten we terug te gaan naar de auto. Inmiddels was het mooi weer geworden dus konden we buiten ook nog wat oude treintjes meenemen. Half 3 vervolgden wij onze weg naar de volgende locatie.

link naar de reportage>>