Urbex Nederland Forum

Sinds vorige week bestaat er een nieuw forum voor Urbexers. Naast de fora waar ik aan deelneem (5 stuks) heb ik het initiatief genomen dit forum op te starten.

Waarom nog een forum. Er zijn er al zoveel.
Wat ik steeds vaker merk is dat locaties op fora met veel mensen worden gedeeld. Dit is natuurlijk erg leuk, maar de gevolgen zijn minder. Panden worden afgesloten of vernield of er komt bewaking op een locatie. Soms is het verstandig deze locaties met een kleine groep te delen. Daar is het forum nu precies voor bedoeld.

Groepen kunnen locaties delen door bij site admin een forum aan te vragen. Daarna word er een forum aangemaakt met een inlog password. Hierna kunnen locaties worden geplaatst met de mensen uit de groep zonder dat er verder iemand bij kan.

Naast het delen kunnen er zoals ook op andere fora reportages worden geplaatst.
Om te kunnen kijken? Ga naar http://www.urbexnederland.nl en meld je aan.

ECVB- De vlaamse centrale

Raar wakker worden met -5 C en het ijs aan de binnenkant van de bus.
We hadden ons kamp op 5 minuten van de locatie opgeslagen. In de verte konden we vanuit de bus de enorme centrale zien liggen.

De vorige dag hadden we al gezien dat het bijna onmogelijk was de centrale aan de voorkant binnen te komen. Zeker om half negen 's ochtends met al dat woonwerkverkeer. Aan de achterkant van de centrale hadden we meer succes. Vervelend was alleen dat de spoorwegen juist deze ochtend vroeg met rangeren van treinstellen was begonnen. Ongezien langs het spoor binnenglippen zat er dan ook niet in.

Na ongeveer een half uur was de trein verdwenen. Nu naar binnen. Over het hek geklommen kwamen we in het eerste gebouw terrecht en meteen aan de andere kant naar buiten gekomen zagen we de grote turbinehal. Enorm hoog en onkruid tussen de ovens en turbines.
In de turbinehal bevond zich een kontrolepost met een deur naar een nieuw vertrek. Hier brandde lampen en de kachel en een stukje verder gelopen hoorde ik stemmen. Even schrikken, want dit gedeelte was nog gewoon in bedrijf.

Na een paar uur rondzwerven tussen oud ijzer en zonder ook maar iemand te hebben gezien, trokken we de deur achter ons dicht en gingen we opzoek naar de volgende locatie.

Ga naar de reportage>>

Koninklijk keramiek- Royal Boch

Het was zondag toen we deze keramiekfabriek hadden uitgezocht. Altijd een goede dag voor urbexen. Geen mensen op de werf zoals ze dat in belgië zeggen. Later bleek het tegendeel. Veel mensen zelfs, allemaal op zoek naar een uniek stukje Boch.

Toen we langs de grote bult puin van aardewerk reden hadden we wel zoiets van, hier moet meer van zijn binnen. Eerder hadden we op foto's de pallets wel gezien, maar dat er nog zoveel zou staan? Binnen gekomen zagen we allemaal mensen, verzamelaars, grote voorraden potten bijelkaar slepen. Ze keken ons met scheve ogen aan. De blikken zeiden: deze spullen heb ik verzameld en zijn nu van mij en blijven jullie af. De fabriek was half afgebroken. Grote puinvreters hadden zich om het complex heen verzameld. De gebouwen werden langzaam door ze opgegeten.

Wikipedia: Het bedrijf werd gesticht in 1841 door de familie Boch, afstammelingen van de familie Boch uit het Franse Audun-le-Tiche die daar in 1748 een keramiekbedrijf oprichtten dat later zou uitgroeien tot Villeroy & Boch.

Gedurende decennia ontfermde de familie Boch zich over de kwaliteit van de ontwerpen. Dankzij Anna Boch werden kunstenaars als Charles van der Stappen en Théo Van Rysselberghe betrokken bij de productie.

De familie onderhield contacten met verschillende kunstenaars. Zo was Eugène Boch een goede vriend van Vincent van Gogh.

Oude stukken in art deco, art nouveau en Jugendstil zijn zeer begeerd bij verzamelaars door hun fijne kwaliteit.

Onlangs verschenen er berichten in de pers omtrent de sluiting van de bekende hofleverancier. Er werd een overnemer gevonden.

Eerst altijd even oriënteren en kijken waar is het voor ons interessant. Rijen pallets met vazen en kopjes. Duizenden mallen. We liepen 5 uren rond. De verschillende onderdelen van het proces waren nog steeds aanwezig. De ovens, handwerkafdeling, mallenafdeling maar ook een proefruimte voor glazuur.

Na ongeveer 5 uren verlieten we de werf voor een rustig stukske Belgie. Richting Kortrijk.
Ga naar de reportage op de website>>

Cité du Dragon

Het kasteel Lindenbos, waar tot voor kort het Chinese restaurant Cité du Dragon was gevestigd, heeft een nieuwe eigenaar. Die kocht er meteen ook het villaatje erlangs bij.

Kasteel Lindenbos was eigendom van de Vietnamese Luc Tu Liem die er jarenlang het restaurant Cité du Dragon uitbaatte. Begin 2007 zette ze het te koop voor 3 miljoen euro. Voor dat bedrag kreeg de koper een negentiende-eeuws kasteel met tien slaapkamers in een domein van meer dan 2 hectare.

Zo stond het toch te lezen op de website van het immokantoor dat het kasteel verkocht. Maar Luc Tu Liem hield vol dat haar kasteel - en zeker haar restaurant - niét te koop stond. “Het is het villaatje ernaast dat wordt verkocht”, beweerde ze. Maar in april sloot Cité du Dragon opeens. ’Voor onbepaalde tijd’ liet de website van het restaurant weten.

Ondertussen ziet er niet naar uit dat Cité du Dragon ooit nog open gaat, want het hele terrein is verkocht. Inclusief het ’villaatje ernaast’. Het immokantoor wil niet kwijt wie de nieuwe eigenaar is. En Luc Tu Mien beweert nu dat het Lindenbos eigendom was van haar zus. “En die is op vakantie.”
Artikel in de Gazet van Antwerpen 01/08/2008

Na ons avontuur in Amon-Re vertrokken we naar deze chinees. Het was er erg slecht aan toe aan de binnenkant. Alles was vernield. Toch kom je in de puinhopen de mooiste details tegen. Veel Chinese muziek CD's en films met Bruce Lee.
Een gedeelte van het pand was inmiddels uitgebrand. De criminele jeugd heeft zich behoorlijk uitgeleefd. Reportage hier>>

Zeche am wasser XXL

Het was toch gaan regenen, een kwartier voor onze aankomst bij Zeche am wasser op zaterdag 12 februari.
De beschrijving die we hadden gekregen over de locatie hadden we zorgvuldig bestudeerd en liepen eigenlijk zonder problemen het mega terrein op van de kolenmijn.

De mijn was in 1927 in produktie genomen, maar in de eerste jaren overstroomde het een aantal keren totdat het in 1930 veilig was en de productie kon beginnen. In 1968 werd zelfs 300 miljoen ton geproduceerd. In juni 2008 werd de mijn definitief gesloten.

Toch wel vreemd geen geluiden te horen op een dergelijk locatie. Hoe dichter bij de mijn hoe zwarter wel de ruiten en ondergrond, extra zwart en smerig door de vallende regen. Onderaan het gebouw van de eerste schacht liepen we de trappen op. Het was er heel donker, vooral door het weer en besloten eerst richting kleedgebouw te gaan. Het eerste wat we tegen kwamen waren oplaadstations voor de accu's en vervolgden onze weg door de lange gangen richting kleedruimte. In Zeche H hadden we al eens kennis gemaakt met een dergelijk ruimte, dus we wisten wat we konden verwachten.

De mond valt je toch telkens weer open. Er is niemand in het gebouw, maar toch hoor je geluiden van de kettingen waar de mandjes aan hangen. Iedere mijnwerker had een dergelijk mandje om zijn kleren in op te bergen. Door een systeem van kettingen werden de mandjes met of zonder kleren naar boven gehesen en aan de zijkant van de hal werd de ketting vast gemaakt en voorzien van een slot. Na ongeveer een uur gingen we verder.

Wij liepen een grote hal met aan weerskanten loketten binnen, waar waarschijnlijk de lonen ooit werden uitgekeerd. Duizenden arbeiders hebben zich hier ooit in lange rijen opgesteld in afwachting van het wel verdiende loon. Omdat de mijn nog niet zo lang geleden was gesloten en geen vandalen het gebouw nog hadden betreden was alles nog in goede toestand. Ook de bewaking helpt natuurlijk bij het heel houden van een locatie, al hadden wij ze niet gezien.

Wij vervolgden onze weg naar de mijn zelf en kwamen uiteindelijk bij de eerste schacht uit. Een veelvoud aan sporen en wissels waar vroeger de kolen op werden getransporteerd in lories leiden ons naar de liften.

Jez..hqtyfge..us. we hoorden iemand aankomen en een aantal seconden later stonden we oog in oog met twee jonge mannen. Gelukkig in bezit van camera, herkenbare outfit van een urbexer. Earthview was vertegenwoordigd, want Patrick en zijn maatje Jasper stelden zich voor. Toch altijd leuk om iemand tegen te komen, met dezelfde hobby.
Websites van beiden: Patrick en Jasper
Na even bijkletsen en informatie doorgeven over de locatie vervolgden we onze weg.
Naar schacht 2 en ronddwalen door de aszwarte ruimtes van het mijngebouw.
Na 80 trappen beklommen te hebben hadden we het wel gezien en besloten we terug te gaan naar de auto. Inmiddels was het mooi weer geworden dus konden we buiten ook nog wat oude treintjes meenemen. Half 3 vervolgden wij onze weg naar de volgende locatie.

link naar de reportage>>

Betrapt in Amon-Re

Gistermorgen vertrokken we vroeg richting Belgie voor wat we dachten misschien wel de mooiste villa van Belgie. Half tien stonden we voor de locatie en kropen we door een gat in het hek.

Op het terrein bevind zich een grote villa en een aantal kleine bouwvallen. Al snel hoorden we stemmen en gestommel in de bijgebouwen en maakte kort kennis met een aantal Urbexers. De mensen vertelden ons dat er niet in te komen was en dat er hele grote sloten op luiken waren gezet. Toch hadden we gehoord via dat er kort geleden nog mensen binnen geweest waren. Inderdaad, aan de achterkant van het gebouw hoorden we iemand roepen; willen jullie naar binnen? Er draaide langzaam een luik open en Arno Raps (website) stelde zich voor. Hij was al vroeg naar binnen geklommen en was net klaar met een rondje villa. Ook wij konden nu eenvoudig naar binnen en begonnen gelijk de prachtige benedenverdieping te observeren.

Na een vijf minuten kwamen ook de Belgen die zich eerst in de andere gebouwen bevonden naar binnen. Volgens mij waren ze met vier personen, maar er gebeurde vanaf dat moment zoveel dat ik daar even geen oog meer voor had. Er kwam een aannemersbus de hoofdpoort binnen. Meteen liep ik naar de anderen en melde dat we bezoek kregen en vluchten geen zin had daar ze toch al het terrein waren opgereden. Toch gingen ze allemaal door het raam naar buiten en renden het achterliggende bos in.

Nog even tijd om wat foto's te maken dacht ik. Ik was inmiddels aan de bovenverdieping toe gekomen en ineens een geschreeuw van iemand beneden. Het klonk als een aannemer die behoorlijk pissed was. Wij liepen langzaam naar beneden en gingen door het ruit waar we ook naar binnen gekomen waren naar buiten.
Hier stond de hele brigade van vlaanderen ons inmiddels op te wachten met kogelvrije vesten. De aannemer had inmiddels dus de politie al gebeld. De jonge agent vroeg meteen: "Zijn jullie opgesplitst? Waar zijn de anderen?" Ik antwoorde hem dat ik geen idee had. We komen hier allemaal met het doel foto's te maken, maar zijn hier allemaal individueel gekomen. Twee van de agenten zetten het meteen op een lopen naar de bus, die voor het hek geparkeerd stond en scheurden weg. Achter de gevluchte Belgen aan. Een andere agent ging uitleggen dat weglopen toch wel heel verdacht was. Dit heb ik ook meteen bevestigd en waren het allebeide eens.

Vijf minuten later kwamen ze weer terug. Niets gevonden.
Wij moesten nog even blijven staan. Napraten en paspoortcontrole. Ik vertelde de agent dat het voor ons wel een heel eind rijden was geweest. Helemaal vanuit Groningen naar deze mooie villa. De aannemer liep nog een beetje heen en weer en was trots dat er toch nog twee mensen waren gepakt. De agenten benadrukten nog 1 keer dat het toch echt niet de bedoeling was om priveterrein te betreden. De boodschap was duidelijk en na ongeveer drie kwartier mochten we vertrekken. Nooit meer doen, was de boodschap nog.
Hieronder op de foto de boze aannemer.
Foto's op http://www.heeftmeer.nl/index.php?id=140

Golf Hotel

Het moet hier ergens zijn. Maar het ziet er allemaal te goed uit voor een Urbex locatie. Alle ruiten zitten er nog in. Gek. Na twee keer heen en weer gereden te zijn, toch maar even om het pand heen lopen. We hadden de afgelopen nacht niet in de bus geslapen. Eigenlijk doen we dat nooit, maar vanwege de sneeuw en het moeilijk vinden van een plekje om te overnachten was het toch een hotel geworden. En nu weer een hotel, maar wel een leegstaand hotel.

Aan de achterzijde was een deur opengebroken en konden we zo naar binnen lopen. Veel plastic aan de binnenkant. Verder veel van die lelijke eikenhouten meubelen. Niet erg mooi, maar vind het dan altijd de moeite om toch die details te zoeken die het bijzonder maken, zoals een lego planbord en de keuken met de lekkende frituur. Wat een chaos en smerigheid in die keuken.

Na het bezoeken van alle slaapkamers (echt niet de moeite) vertrokken we na ongeveer een uur. Toch wel een beetje teleurgesteld, want aan de buitenkant was het toch veel belovend.

Klik hier voor de reportage.

L'hôtel Rouge

Bergen sneeuw vonden we op 30 december in de buurt van Luik. Al vroeg in de morgen waren we van huis vertrokken voor 1 van de mooiste (leegstaande) kasteeltjes van Belgie. Door de goede plaatsaanduidingen in Google Earth was het eenvoudig de locatie op te sporen. Het enige probleem was de sneeuw. Geen mogelijkheid om de auto te parkeren zonder dat iemand er last van had. We hebben altijd een schep mee door eerdere ervaringen met sneeuw dus dan maar tactisch de berm in en later maar kijken of we er uit kunnen komen.

Na ongeveer tien minuten lopen richting kasteel, kwam er een zijweg met aan het hek een primitieve print met de waarschuwing MILITAIR TERREIN. Wat mensen al niet doen om je op afstand te houden.
Na nog een stukje het pad te hebben gevolgd zagen we de daken van de bijgebouwen en verderop de Chateau.

Het eerste kasteel was gebouwd in 1889, maar ging vrijwel meteen in vlammen op. In 1891 was men klaar met de renovatie en stond er een nieuw kasteel. Het bestond uit een 3 tal hoge salons, een serre een keuken en 25 slaapkamers. Het enige wat uit 1889 was overgebleven waren de twee vuurplaatsen.
Aan de achterzijde was de deur open en konden via de kelder naar boven het kasteel inlopen. In de eerste salon stond een grote gedekte tafel. Duidelijk in scene gezet maar wel leuk.

De overige kamers (salons) waren eveneens de moeite waard. Mooie schimmels aan de muur en grote stukken plafond op de grond.

De laatste jaren had het dienst gedaan als familiehotel en overal kwam je daar dan ook sporen van tegen.
Boven in de slaapkamers waren de bedden nog opgemaakt. Voor het geval er een gast onverwachts blijft logeren.

Na ongeveer 3 uren vertrokken we weer richting auto.
Daar stond inmiddels een meneer op ons te wachten die dacht dat we panne hadden. Na uitgelegd te hebben dat we alleen vast zaten begon hij driftig te graven en aanwijzingen te geven. Wat zijn die Belgen toch aardig.

Reportage op  heeftmeer website>>