Betrapt in Amon-Re

Gistermorgen vertrokken we vroeg richting Belgie voor wat we dachten misschien wel de mooiste villa van Belgie. Half tien stonden we voor de locatie en kropen we door een gat in het hek.

Op het terrein bevind zich een grote villa en een aantal kleine bouwvallen. Al snel hoorden we stemmen en gestommel in de bijgebouwen en maakte kort kennis met een aantal Urbexers. De mensen vertelden ons dat er niet in te komen was en dat er hele grote sloten op luiken waren gezet. Toch hadden we gehoord via dat er kort geleden nog mensen binnen geweest waren. Inderdaad, aan de achterkant van het gebouw hoorden we iemand roepen; willen jullie naar binnen? Er draaide langzaam een luik open en Arno Raps (website) stelde zich voor. Hij was al vroeg naar binnen geklommen en was net klaar met een rondje villa. Ook wij konden nu eenvoudig naar binnen en begonnen gelijk de prachtige benedenverdieping te observeren.

Na een vijf minuten kwamen ook de Belgen die zich eerst in de andere gebouwen bevonden naar binnen. Volgens mij waren ze met vier personen, maar er gebeurde vanaf dat moment zoveel dat ik daar even geen oog meer voor had. Er kwam een aannemersbus de hoofdpoort binnen. Meteen liep ik naar de anderen en melde dat we bezoek kregen en vluchten geen zin had daar ze toch al het terrein waren opgereden. Toch gingen ze allemaal door het raam naar buiten en renden het achterliggende bos in.

Nog even tijd om wat foto's te maken dacht ik. Ik was inmiddels aan de bovenverdieping toe gekomen en ineens een geschreeuw van iemand beneden. Het klonk als een aannemer die behoorlijk pissed was. Wij liepen langzaam naar beneden en gingen door het ruit waar we ook naar binnen gekomen waren naar buiten.
Hier stond de hele brigade van vlaanderen ons inmiddels op te wachten met kogelvrije vesten. De aannemer had inmiddels dus de politie al gebeld. De jonge agent vroeg meteen: "Zijn jullie opgesplitst? Waar zijn de anderen?" Ik antwoorde hem dat ik geen idee had. We komen hier allemaal met het doel foto's te maken, maar zijn hier allemaal individueel gekomen. Twee van de agenten zetten het meteen op een lopen naar de bus, die voor het hek geparkeerd stond en scheurden weg. Achter de gevluchte Belgen aan. Een andere agent ging uitleggen dat weglopen toch wel heel verdacht was. Dit heb ik ook meteen bevestigd en waren het allebeide eens.

Vijf minuten later kwamen ze weer terug. Niets gevonden.
Wij moesten nog even blijven staan. Napraten en paspoortcontrole. Ik vertelde de agent dat het voor ons wel een heel eind rijden was geweest. Helemaal vanuit Groningen naar deze mooie villa. De aannemer liep nog een beetje heen en weer en was trots dat er toch nog twee mensen waren gepakt. De agenten benadrukten nog 1 keer dat het toch echt niet de bedoeling was om priveterrein te betreden. De boodschap was duidelijk en na ongeveer drie kwartier mochten we vertrekken. Nooit meer doen, was de boodschap nog.
Hieronder op de foto de boze aannemer.
Foto's op http://www.heeftmeer.nl/index.php?id=140

Golf Hotel

Het moet hier ergens zijn. Maar het ziet er allemaal te goed uit voor een Urbex locatie. Alle ruiten zitten er nog in. Gek. Na twee keer heen en weer gereden te zijn, toch maar even om het pand heen lopen. We hadden de afgelopen nacht niet in de bus geslapen. Eigenlijk doen we dat nooit, maar vanwege de sneeuw en het moeilijk vinden van een plekje om te overnachten was het toch een hotel geworden. En nu weer een hotel, maar wel een leegstaand hotel.

Aan de achterzijde was een deur opengebroken en konden we zo naar binnen lopen. Veel plastic aan de binnenkant. Verder veel van die lelijke eikenhouten meubelen. Niet erg mooi, maar vind het dan altijd de moeite om toch die details te zoeken die het bijzonder maken, zoals een lego planbord en de keuken met de lekkende frituur. Wat een chaos en smerigheid in die keuken.

Na het bezoeken van alle slaapkamers (echt niet de moeite) vertrokken we na ongeveer een uur. Toch wel een beetje teleurgesteld, want aan de buitenkant was het toch veel belovend.

Klik hier voor de reportage.

L'hôtel Rouge

Bergen sneeuw vonden we op 30 december in de buurt van Luik. Al vroeg in de morgen waren we van huis vertrokken voor 1 van de mooiste (leegstaande) kasteeltjes van Belgie. Door de goede plaatsaanduidingen in Google Earth was het eenvoudig de locatie op te sporen. Het enige probleem was de sneeuw. Geen mogelijkheid om de auto te parkeren zonder dat iemand er last van had. We hebben altijd een schep mee door eerdere ervaringen met sneeuw dus dan maar tactisch de berm in en later maar kijken of we er uit kunnen komen.

Na ongeveer tien minuten lopen richting kasteel, kwam er een zijweg met aan het hek een primitieve print met de waarschuwing MILITAIR TERREIN. Wat mensen al niet doen om je op afstand te houden.
Na nog een stukje het pad te hebben gevolgd zagen we de daken van de bijgebouwen en verderop de Chateau.

Het eerste kasteel was gebouwd in 1889, maar ging vrijwel meteen in vlammen op. In 1891 was men klaar met de renovatie en stond er een nieuw kasteel. Het bestond uit een 3 tal hoge salons, een serre een keuken en 25 slaapkamers. Het enige wat uit 1889 was overgebleven waren de twee vuurplaatsen.
Aan de achterzijde was de deur open en konden via de kelder naar boven het kasteel inlopen. In de eerste salon stond een grote gedekte tafel. Duidelijk in scene gezet maar wel leuk.

De overige kamers (salons) waren eveneens de moeite waard. Mooie schimmels aan de muur en grote stukken plafond op de grond.

De laatste jaren had het dienst gedaan als familiehotel en overal kwam je daar dan ook sporen van tegen.
Boven in de slaapkamers waren de bedden nog opgemaakt. Voor het geval er een gast onverwachts blijft logeren.

Na ongeveer 3 uren vertrokken we weer richting auto.
Daar stond inmiddels een meneer op ons te wachten die dacht dat we panne hadden. Na uitgelegd te hebben dat we alleen vast zaten begon hij driftig te graven en aanwijzingen te geven. Wat zijn die Belgen toch aardig.

Reportage op  heeftmeer website>>